سیب کال

سیبی  نخورده و  زندانی دنیا  شدیم
بهشت از دستمان رفت و غرق در حسرت شدیم
مرزها کشیدیم و با جنگ هایمان تنها شدیم
در این انزوای کسالت بار پر از اغوا شدیم
زندگی  شد بار  گرانی  بر دوش
سهم ما از آرامش شد دوش
لبخندهایمان خشکید بر نگاه آینه ها
گم شدیم در سکوت ازدحام ها
همچو طفلی گم کرده راه
لغزشی و بعد هم قعر چاه
می رویم و می رویم و انتظار باران
انگار نه انگار که می آید صدای اذان
افسوس ما در راه و جا مانده پناه یاران
آه که من امیدی ندارم که ببارد باران باران